The Antlers | Crossing Border | 2009
Zoals zoveel muzikanten werd Peter Silberman door New York aangetrokken en hij vestigde zich een aantal jaar geleden in Brooklyn. In de eerste jaren in deze stad raakte Silberman geïsoleerd van familie en vrienden. Deze twee jaar vormen de basis voor de debuutplaat Hospice van The Antlers, vertelt Silberman als ik hem naar die tijd vraag. ‘Het was niet zo dat ik twee jaar lang in een kamer heb gezeten en niets heb gedaan, maar het was gewoon een periode in mijn leven dat ik verwijderd raakte van familie en vrienden.’
Sylvia
Deze periode inspireerde Silberman tot het maken van zijn debuutplaat Hospice. Dit album vertelt het verhaal over de lichamelijke aftakeling van de terminaal zieke Sylvia en de emotionele pijn die haar verzorger doorstaat. Een tragisch, maar vooral treffend verhaal, dat is ontstaan uit het idee dat er in een relatie vaak sprake is van aantrekken en afstoten, vertelt Silberman. ‘Vaak zie je ook in relaties dat de een meer op de ander vertrouwt. Het gaat om oneerlijkheid, maar ook om onzelfzuchtigheid. Dit komt terug in het verhaal over de terminale patiënte en de hospice medewerker. De patiënte botviert haar frustraties over haar toestand op haar verzorger, die op zijn beurt niet verantwoordelijk is voor haar ziekte, maar toch de schuld op zich neemt. Dat is waar het album over gaat.’
Op de plaat en ook op Silberman’s webblog over Hospice zijn er verwijzingen naar schrijfster Sylvia Plath. Deze Amerikaanse schrijfster en dichteres kampte met ernstige psychische problemen, een worsteling waarover zij uitgebreid heeft geschreven. Plath pleegde zelfmoord door de gaskraan van haar oven open te zetten, een gebeurtenis waar naar wordt gerefereerd in het nummer “Sylvia”. Toch heeft Sylvia Plath geen echte rol in het verhaal, vertelt Silberman. ‘Het Sylvia-personage op Hospice is een amalgaam van een aantal mensen, waaronder Sylvia Plath en nog een vrouw die Sylvia heet, uit het gelijknamig boek van Leonard Michael. Sommige dingen zijn uit het leven van Plath overgenomen, andere dingen uit de roman over Sylvia en weer andere zaken heb ik verzonnen.’
Literatuur
De totstandkoming van de plaat heeft behoorlijk wat tijd in beslag genomen, zo’n anderhalf jaar. ‘Ja, dat klopt. Het heeft veel tijd gekost om uit te zoeken hoe ik er een coherent verhaal van kon maken. Het heeft veel tijd gekost om bij te schaven, om dingen eruit te halen die nergens op sloegen, of te vaag waren of juist te specifiek.’ Met een verhaal als dit liggen de clichés op de loer, maar Silberman heeft deze heel goed weten te vermijden. Silberman heeft vooral leren schrijven door literatuur te lezen, vertelt hij. Opvallend genoeg is de literatuur van Sylvia Plath geen inspiratiebron. ‘Eigenlijk lees ik geen boeken van haar. Ze heeft me op een andere manier beïnvloed, ik vind haar levensverhaal interessant. Wat haar man, Ted Hughes, heeft geschreven vind ik wel goed. En boeken van Raymond Carver en James Baldwin.’
Elektro
Aanvankelijk werd de plaat in eigen beheer uitgegeven, maar enige tijd geleden bracht French Kiss Records een geremasterde versie van het album uit. Inmiddels is Hospice ook in deze contreien te verkrijgen. Na het verschijnen van de cd hebben The Antlers afgelopen jaar intensief getoerd in Amerika en Europa. Tijdens het toeren is de band bezig met het schrijven van nieuwe nummers. Nog een conceptalbum als Hospice zit er niet in, al kan het nog alle kanten opgaan vertelt Silberman. ‘Ik weet het nog niet precies. We hebben nog niets opgenomen, daar beginnen we waarschijnlijk in januari mee. Ik weet ook nog niet of de volgende plaat weer een verhaal wordt of niet. Wat ik wel wil proberen is de hoeveelheid tekst te minimaliseren. Op Hospice wordt je overspoeld door woorden en gedachten. Op het volgende album wil ik spaarzamer zijn met woorden en proberen meer te zeggen met minder tekst.’
Wat de muziek betreft is er een grote kans dat de band meer naar de elektronische hoek opschuift. ‘We luisteren op dit moment erg veel naar elektronische muziek, zoals Modeselektor, Aparat en Mouse on Mars en ik denk dat we meer de elektronische richting op gaan.’ Een grote verandering, maar wel een spannende. ‘Wie weet wil je ons volgend jaar helemaal niet meer interviewen’, zegt Silberman lachend.