Jason Lytle, oud frontman van Grandaddy, is ter promotie van zijn nieuwe album Yours Truly, the Commuter voor een kleine week in Europa. File Under spreekt met hem in een zonnig kantoortje van Epitaph Europe, met een fraai uitzicht over de binnenstad van Amsterdam. Met een glas rode wijn bij de hand vertelt Lytle openhartig over zijn leven na Grandaddy en over zijn nieuwe plaat.
Elle Bandita | Den Haag | 2009
Elle Bandita is terug op de Nederlandse podia. En ze heeft deze keer een band om zich heen verzameld die precies weet hoe je moet rocken.
“Zal ik ze houden?” vraagt Elle Bandita halverwege de set in het Paard van Troje.
Het is een retorische vraag. Toch klinkt er vanuit de zaal een antwoord.
“Nee! Oprotten met die band. Maar jij mag blijven!”
Elle Bandita duldt geen tegenspraak en zoekt met afkeurende blik naar de grappenmaker. Een dergelijke blik van Elle Bandita is blijkbaar reden om van mening te veranderen.
“Vooruit ze mogen blijven, maar dan moeten ze wel gaan spelen.”
“Oké dan. Het volgende liedje gaat over neuken.”
Vier tellen later dendert de genadeloze bulldozerpop van Elle Bandita en haar mannen weer uit de speakers.
Finn Andrews | Amsterdam | 2009
Het is onmogelijk Finn Andrews over het hoofd te zien in het bijna lege café tegenover het Oosterpark. Hij heeft zich aan een tafeltje in een zonnig hoekje bij het raam geïnstalleerd en is zoals altijd getooid met een grote hoed die z’n tengere postuur nog eens benadrukt. De frontman van The Veils is nog midden in een ander interview en lijkt erg spraakzaam. Verrassend, want hij staat bekend als een moeilijke prater. Op de MySpace pagina van The Veils verontschuldigt hij zich alvast voor het feit dat hij nogal verlegen is en dat hij om de spervuur van interviewvragen te doorstaan, “will lie stolidly and mercilessly until the threat desists”.
Daily Bread | Utrecht | 2009
In een oud Volkswagen-busje komt Daily Bread voorrijden. Snel laden Stefan (drums), Chris (basgitaar) en Kimberly (zang en toetsen) hun spullen uit. De versterkers en instrumenten worden de zaal van EKKO binnen gerold, waar zZz al bezig is met een oorverdovende soundcheck. Vanachter z’n drumstel begroet Björn Ottenheim het drietal: ‘Ha schorriemorrie!’ De bands kennen elkaar van eerdere optredens: Daily Bread heeft inmiddels een aantal keer voor de Amsterdammers geopend en als het meezit gaan ze ook met zZz naar België voor een paar optredens. Veel spelen, dat is het doel voor de komende maanden.’ We willen nog heel veel voorprogramma’s doen, zo proberen we mensen een beetje warm te maken en bekend te worden’, vertelt Chris.
The Death Letters | Utrecht | 2009
Zo moeilijk is het allemaal niet. Je vraagt een drummende vriend om Black Keys-covertjes te spelen, je schrijft een dozijn nummers die de pan uit rocken, je wint alle bandwedstrijden waar je aan meedoet en voor je het weet heb je een debuutalbum in de winkel liggen en sta je met lovende recensies in alle belangrijke muziekbladen. Dat is, in het kort, het verhaal achter het succes van The Death Letters.
Het is zaterdagavond en over drie kwartier opent de band in een bomvolle EKKO voor De Staat. Toch hebben Victor Brand en Jordi “Duende” Ariza Lora wel tijd voor een interview en een fotosessie. Voor het interview van start gaat worden nog wel de laatste voorbereidingen getroffen. De setlist moet nog worden opgesteld en er worden nog wat laatste details doorgenomen: wel of geen rook op het podium. Of een beetje rook. Er wordt getwijfeld tussen geen rook of een beetje – de optie veel rook is dan al afgevallen – besluit de band geen rook op het podium te willen. Of toch maar wel, zolang het niet te veel is.